Comenius Parthnership

Report Yourself - Young European Journalists

"I heard that the world is beautiful" said the blind.

"Supposedly" said the sighted.

Stanisław Jerzy Lec

Why?

by Ewa Białowąs

There are so many impenetrable paths, so many roads, countries, languages and stories to know... So many puzzles and questions, it's so hard to find oneself novadays. So much suffering, accidents, disasters, it hurts so much when other people don't accept us. We fear pain and rejection, we lose our self – confidence. We're close, we consciously choose solitude. We're so scared and yet we can be so cruel and full of contempt for other people. It's easy for us to show anger and criticise. When we see the suffering of others, we can just turn our head to the other side. Fear, pain, lack of understanding trigger in us anger and hatred. We often defend ourselves against our weaknesses, using agression. We are afraid to show emotions and feelings. We're building a wall of indifference around us. We prefer to bear the pain and despair. We learn to hate everyone around. Do we really want to live that way? Why do we accept it? Human life is so short, so ephemeral and so often we can't appreciate it. Let's learn how to discover beauty. Let's learn to love ourselves, to forgive others. We have unlimited possibilities, let's learn to recognise them. Because life can be beautiful if we see and appreciate its beauty.

"Słyszałem, że świat jest piękny" - rzekł niewidomy.

"Podobno" - odpowiedział widzący.

Stanisław Jerzy Lec

Dlaczego?

Ewa Białowąs

Tak wiele jest nieprzebytych ścieżek, tak wiele dróg, krajów, języków do poznania... Tak wiele jest zagadek i pytań, tak trudno odnaleźć się w dzisiejszym świecie. Tak wiele jest cierpienia, wypadków, katastrof, tak bardzo boli nas brak akceptacji drugiego człowieka. Boimy się bólu i odrzucenia, tracimy pewność siebie. Zamykamy się w sobie, świadomie skazujemy się na samotność. Tak bardzo się boimy, a jednocześnie potrafimy być tak okrutni i pełni pogardy dla drugiego człowieka. Łatwo przychodzi nam złość i krytyka. Widząc cierpienie innych, potrafimy po prostu odwrócić głowę. Strach, cierpienie, niezrozumienie wyzwalają w nas gniew i nienawiść. Często broniąc się przed swoimi słabościami, zasłaniamy się agresją. Boimy się pokazywać emocje i uczucia. Budujemy wokół siebie mur obojętności. Wolimy nosić w sobie ból i rozpacz. Uczymy się nienawidzić wszystkich wokół. Czy naprawdę chcemy tak żyć? Stwarzać pozory, udawać silnych, zasłaniać się agresją? Czy tak ma wyglądać teraz świat? Dlaczego się na to godzimy? Ludzkie życie jest tak krótkie, tak ulotne i tak często nie potrafimy go docenić. Spróbujmy więc, nauczyć się odnajdywać piękno tam, gdzie nie widać go gołym okiem. Nauczmy się kochać siebie, nauczmy się przebaczać innym. Mamy nieograniczone możliwości, nauczmy się je dostrzegać. Bo życie może być naprawdę piękne, jeśli tylko dostrzeżemy i docenimy jego piękno.